Przedszkolne przepychanki

Konflikty i przepychanki między przedszkolakami to normalna sprawa. Już nie raz spotkałam się z tym, że stąd i stamtąd słyszę, że ktoś gdzieś kogoś uderzył lub popchnął. Jednak przyglądałam się od dłuższego czasu z boku tego typu sytuacjom, kiedy jednak spotyka to Twoje dziecko, już tak fajnie nie jest przypatrywać się tej całej sytuacji.

Nie od dziś wiem, że przedszkolaki nie potrafić zapanować nad emocjami. Czasami krzykną, albo tupną nogą, albo (nie)specjalnie zrzucą jakąś zabawkę na podłogę. Wyrażanie emocji przez nich jest naprawdę w przeróżny sposób przekazywane na zewnątrz. Po prostu, tak samo jak i dorośli w jakiś tam swój sposób pokazują nam i dają sygnały, że coś jest nie halo. 

W przedszkolu, dzień w dzień pytamy się, kiedy odbieramy Maciusia jak się zachowuje. Kiedy jest grzeczny, to czeka go nagroda, jeśli coś nabroił kara. Kary są łagodne, na tyle dla niego do zrozumienia, ze zrobił coś nie tak. Czasami sobie popłacze, że nie dostanie na około pół godziny tablet, by oglądnąć ulubione bajki czy pograć w grę. Są jednak sytuacje, że słyszę, że kogoś uderzył, albo na odwrót - ktoś jego. Jak sobie z tym radzę?

Ano różnie, bo w pierwszej kolejności (jako matka) staje w obronie i wierzę w każde jego słowo! Ale przecież tak być nie może.  Są tu dwie strony medalu, bo muszę jednak sytuacji stawić czoło z jego "wrogiem". Staram się wówczas trzymać nerwy na wodzy. Idę lub dzwonię do przedszkola i rozmawiamy, w jakich okolicznościach doszło do zdarzenia no i kto tak na serio zawinił jako pierwszy. 

Wiem, że kiedy wysłuchuje synka, to akceptuje to, co powiedział. Daje mu wówczas do zrozumienia, że z każdym jego problemem go wysłucham i doradzę, jeśli będę wiedziała jak mu pomóc. Kiedy jednak dociera do mnie to, że to on zawinił, to z nim rozmawiamy i stosujemy system nagród i kar. U nas to się sprawdza. Kiedy jednak słyszę i ostateczna wersja, jest taka, że to "wróg" jest winny wówczas z mężem ćwiczymy z nim obronę - tą werbalną, jak i fizyczną. Co to oznacza? Ano to, że  kiedy go ktoś uderzy, musi "wroga" ostrzec, aby tak nie robił. Jeśli to nie pomoże, to ma podejść do Pani przedszkolanki i powiedzieć, co zaszło. To nie jest skarga, a jedynie zapobieganie, by silniejsze dzieci panowały nad tymi złymi emocjami w stosunku do słabszych przedszkolaków. Obrona fizyczna natomiast u nas jest konsekwentna i jedynie będzie skuteczna wtedy, kiedy wszystkie metody werbalne nie pomagają! Uświadomiliśmy przedszkole oraz synka o pewnej skutecznej metodzie, która mówi "że jeśli ktoś Cię uderzy pierwszy, to mu oddaj". Oczywiście zaznaczyliśmy, że może to zastosować w celu obrony, a nie uderzyć pierwszy. Wystrzegamy się tego jak ognia. Wydaje mi się, że jednak jest to skuteczne. Rozumiem, że wśród rodzin jest wychowanie bezstresowe. Jest one bardzo fajną metodą, ale kiedy z zewnątrz ktoś atakuje, a werbalna ochrona nie jest skuteczna, no to nie wiem... 

Szukanie przyczyny i podszycia w tej niezręcznej sytuacji może być długie, aczkolwiek skuteczne, bo kiedy porozmawiasz ze swoją pociechą na spokojnie, to potrafi powiedzieć Ci wszystko - uwierz mi! Długo opowiadamy sobie różne sytuacje, które nam się wydarzyły w ciągu dnia. Nie zadaję synkowi pytań zaczynających się od CZY.  Bo wtedy mam jasne odpowiedzi - tak lub nie. Szukam takich słów i układam tak pytania, aby mógł się wypowiedzieć. To kształtuje jego wypowiedzi oraz poprawną wymowę. Dużo czytamy gazetek  oraz książeczek. Oglądamy bajki (takie, które coś tam zawsze wynoszą). Sposobów na wychowanie przedszkolaka jest naprawdę wiele. Trzeba tylko znaleźć odpowiedni sposób i poznać swoje dziecko na tyle, by otworzyło się Tobie bezgranicznie ze swoich własnych problemów. 

Nie było to łatwe, by wyrzucić to z siebie, niemniej jednak staramy się z mężem wychować dzieci godnie. Raz jest kolorowo, a raz w różnych odcieniach szarości - takie jest życie i nikt go nam nie ubarwi, jak sami do tego nie doprowadzimy. Amen! 

Aneczka

Powiedziecie, że nie jestem sama z tego typu problemami...

Bo póki co nie jest to łatwa sprawa, ale z czasem idzie to wszystko wyprostować. 

A dzieci z dzisiejszych wrogów, jutro będą przyjaciółmi.